De sinterklaasperiode. Voorheen een periode van wachten op je cadeautje, maar dit jaar voor dochterlief de eerste keer dat ze een surprise mocht maken voor een klasgenootje. Aangezien ze een echte fröbelkont is keek ze er erg naar uit. En toen was het moment dan eindelijk daar! De lootjes werden getrokken en stuiterend kwam ze thuis met diverse ideeën. Het getrokken kind hield van Harry Potter, dus koos ze voor het maken van een uil. Een van de kwaliteiten van haar wilskrachtige kant is haar creativiteit. Niet alleen in termen van knutselen, maar vooral in de vorm van het bedenken van grootse plannen. Op zo'n moment als dit krijgt haar brein dan ook de vrije ruimte en ontstaan er de grootste en meest wilde ideeën. Samen zijn we op pinterest gaan kijken hoe we haar ideeën het beste konden realiseren. Mevrouw zag prachtige voorbeelden, de een nog artistieker dan de ander. Ze had in haar hoofd dat de uil er zo echt mogelijk uit moest zien, alleen de dingen die ze aanwees waren niet realistisch en haalbaar. Fase 1 voor mij als moeder was dus haar grootste plannen steeds weer checken op realisme en haalbaarheid. Volwassenkwaliteiten die een meisje van 9 nog onvoldoende beheerst. Dus door uit te leggen dat die prachtige uil op het plaatje gemaakt was door een kunstenaar, die daar weken de tijd en ook bergen aan ervaring bij heeft gehad, begreep ze wel dat dat voor haar te hoog gegrepen was.
Vervolgens had ze een realistisch ontwerp gevonden en gingen we van start. Een kwaliteit van haar energieke kant is dat ze met veel enthousiasme begint. Een schaduwkant is dat zodra het nieuwe eraf is het saai wordt en ze afgehaakt. Fase 2 voor mij was dus om te zorgen dat het leuk bleef, want anders zou ik uiteindelijk de surprise volledig af moeten maken. Met een gezellig muziekje aan begon ze aan de papier-maché stap. Ik bleef erbij zitten, om te kletsen en haar actief en betrokken te houden. Dag 1 vond ze het heel leuk. De ballon had een flinke laag en moest drogen. Wachten is niet haar sterkste kant, dus na elk half uur te vragen of hij al droog was spraken we af dat we de volgende dag pas verder konden gaan. Overzicht en plannen zijn wederom volwassenkwaliteiten die ze nog aan het ontwikkelen is.
Dag 2 was de ballon droog en konden we de verschillende lichaamsdelen als vleugels , kop en staart maken. Ook hier keek ze naar uit en ze begon enthousiast met het bevestigen van de delen. Maar toen het tijd was om opnieuw een laag papier-maché er overheen te doen haakte ze af. Dat was saai, daar had ze gisteren al tijd en energie in gestoken. 'Mama, maak jij het even af?' Uhm, volgens is het jouw surprise... Fase 3 voor mij was dus om naar een haalbare middenweg te zoeken. We besloten samen de vleugels te doen, want dat was makkelijk en ik zou dan de rottige hoekjes dingen wel doen. Gemotiveerd ging ze weer aan de slag.
Een dag later moest er wederom een laag papier-maché overheen, waarbij ik nog meer uit de kast moest halen om haar gemotiveerd te houden. Door het in blokken van 10 minuten te verdelen, met steeds een pauze tussendoor, een gezellig spelletje, wat lekkers en mama die delen overnam, lukte het haar het af te krijgen.
Vervolgens moest de uil geschilderd worden. Doordat de uil ook al echt eruit zag als een uil raakte ze weer gemotiveerd en heeft ze zelf volledig het schilderwerk gedaan. Ze kon haar creativiteit weer kwijt in de kleine details, zoals ogen maken, een bek, etc. Hier was geen aansporing of motivering van mijn kant nodig.
De dag erop besloot ze dat de uil crêpepapier als veren moest hebben, want hij was te saai. En wederom begon ze enthousiast, maar na 1/4 had ze het wel gezien. Het was eentonig en saai en ze had geen zin meer. Maar door ook dit in kleine blokjes te verdelen, verdeeld over verschillende dagen, lukte het haar uiteindelijk toch om de veren grotendeels zelf te beplakken. Fase 4 voor mij was dus vooral steeds goed te observeren hoe gemotiveerd ze nog was en samen concrete afspraken te maken over hoe lang ze aan het werk ging en wat ze precies ging doen. Ze had de lat voor zichzelf hoog gelegd en als ik probeerde die bij te stellen ('de uil hoeft geen crêpepapier veren te hebben, hij ziet er zo ook al heel mooi uit.') dan riep ze uit dat hij moest worden zoals ze in haar hoofd had, MET veren. De laatste dag gaf ze het gefrustreerd op en heb ik toch het laatste deel voor haar afgemaakt.
Terugkijkend is ze trots op haar werk en heeft ze 75% zelf gedaan. Haar wilskrachtige kant geeft vaak een innerlijke strijd. Maar door haar daar stap voor stap bij te begeleiden ervaart ze wat ze nodig heeft om door te zetten. Het haalbaar en realistisch maken van haar grootste plannen kan ze nog niet zelf. Hoeft ze ook nog niet zelf te kunnen, want dit proces past volledig bij haar leeftijd. Voorlopig heeft ze mij daar dus nog bij nodig, waardoor ze kan oefenen en ervaren en uiteindelijk als volwassenen weet wat ze nodig heeft om tot een eind resultaat te komen. Want als ik haar daar niet bij zou begeleiden zou ze als volwassenen overal enthousiast aan beginnen, maar niks af kunnen maken, omdat ze zo snel afhaakt. Ik geniet dus nog even van het proces waar ze doorheen gaat en haar onbeteugelde enthousiasme en creativiteit, totdat ze me straks niet meer nodig heeft.
Reactie plaatsen
Reacties