En toen was het herfstvakantie! Wat keken de kinderen er naar uit. Even niks hoeven, lekker doen waar je zin in hebt en vooral veel bijtanken. En daar hoort een logeer partijtje bij met je 2 besties (de dochters van mijn beste vriendinnen) die dochterlief niet zo heel vaak ziet. Iets met andere scholen, schooltijden die niet overeenkomen en niet in dezelfde stad wonen. Ik had als verassing geregeld dat beide meiden mochten komen logeren en dit al met opzet niet van te voren vertelt, want dan zou ze geen oog meer dichtdoen. Dus een dag van te voren kreeg ze het nieuws, waarop ze uiteraard een en al hyper was de rest van de dag. De volgende ochtend werden de meiden gebracht, waarop de hysterie begon. Ze hadden elkaar al een aantal weken niet gezien, dus het energie niveau ging flink omhoog.
De dag werd gevuld met buiten spelen, boven spelen, spelletjes doen en alles gepaard met veel beweging en geluid. Alles in complete hyper status. Ik heb meermaals geprobeerd ze meer tot rust te laten komen, maar er was geen doorkomen aan. Het was gewoon TE leuk en TE fijn samen.
In de middag had dochterlief paardrijden, wat erg fijn was, want dan kon ze even ontladen en wat tot rust komen. En wat was ze trots dat ze aan haar vriendinnen kon laten zien wat ze allemaal al kon. De hele dag was er een grijns van oor tot oor en knuffelde ze haar vriendinnen plat, omdat ze zo intens genoot en zo intens veel liefde te geven had.
Slapen werd er uiteraard weinig gedaan en de volgende ochtend is er nog heerlijk ge make-upt, wat in een rustiger energie niveau gebeurde. Maar ook nu werd er intens genoten, gekletst en gelachen. Rond 11 uur werden de meiden weer opgehaald, omdat wij als mama's al wisten hoeveel energie dit de meiden zou kosten. Uiteraard was het niet lang genoeg en was er flink wat gemopper en een lang gerekt afscheid. En toen waren ze weg en werd het stil in huis. Dochterlief plofde op de bank, van haar hoge energie level niets meer over. Ze had ALLES gegeven. En toen kwam de nasleep... 'Mama, ik heb zo'n hoofdpijn. Mama ik heb zo'n buikpijn. Ik ben zo moe.' De rest van de dag was het een zielig vogeltje op de bank, met een batterij die leger dan leeg was. Ze wilde amper eten, kon ook haar broertje slecht hebben en huilde om alles. Rust pakken en veel knuffelen met mama was het enige wat hielp.
En toen was het tijd om naar bed te gaan. De hoofdpijn was inmiddels omgeslagen in migraine. Het arme ding kon haar ogen bijna niet meer open houden van de pijn en wilde een emmer naast haar bed, omdat ze steeds dacht dat ze moest overgeven. Eenmaal samen in bed kroop ze tegen me aan en begonnen de tranen te vloeien. Want ze miste haar vriendinnen zo intens dat het zeer deed. Haar grootste wens was dat haar besties haar zusjes zouden zijn, want dan hoefden ze nooit meer afscheid te nemen.
Dat hoogsenstitieve kinderen intens ervaren is wel bekend. Hoogsensitieve kinderen met een sterke wil halen alles uit het moment. Intens genieten en toe geven aan al je wilde plannen. Niet te remmen, want dat tempert dat innerlijke vuurtje, wat net zo lekker brand. Tot het moment voorbij is en die sterke wil plaats maakt voor de gevoelige kant die de hele dag onderdrukt is. En je dan pas beseft hoeveel het je gekost heeft. De keerzijde van het intens genieten en de intense liefde die ze voelde was vervolgens het gevoel van intens gemis en haar fysieke lijf die echt niets meer over had.
En ik zag het gebeuren, vanaf het moment dat we haar vertelde wie er kwamen logeren. Waar ik kon heb ik geprobeerd haar te helpen reguleren, tot rust te komen en te ontprikkelen. Maar ik kwam niet voorbij haar sterke wil, dus liet ik het gebeuren, met in mijn achterhoofd het besef dat ze ook dit moet ervaren. En zo kon ik 's avonds haar alleen maar dicht tegen me aan houden en uitleggen dat dit bij haar hoort. Dat bij intens liefhebben ook intens missen hoort. Maar toen ik haar vroeg of het het waard was kreeg ik een volmondige JA. En terwijl ze uiteindelijk in mijn armen in slaap viel besefte ik me dat ik het niet makkelijker voor haar hoef te maken, ik hoef haar alleen maar te steunen bij het verdragen en het leren begrijpen van al die intense gevoelens. Zodat zij uiteindelijk zelf de afweging kan maken 'wat kost het me en wat brengt het me? En is dat het waard?'
Reactie plaatsen
Reacties
Wauw….! Wat heb je dit prachtig verwoord. Onze kinderen zijn ook onze leraren. Ik heb bewondering voor hoe je dit hebt gedaan en hoe je dit omarmd. Onze kleine mensjes moeten inderdaad zelf gaan leren voelen wat ze ervaren en wij als ouders zijn er om ze daar in de begeleiden.
Mooie blog Melody. Ouderschap zie ik als passen en met, loslaten en vasthouden. Er zijn in al je aanwezigheid zonder oordeel is wat houvast biedt en ruimte geeft om te kunnen reguleren. Niet alleen als je klein, maar ook als je ‘groot’ bent.